समय नराम्रो हुँदा
वाणी रहितले  कुरा सुनाएर जान्छ।
घाउ  छ भनी थाह पाएर,
पिठ्यु धपधपाएर जान्छ।

बतासको के डर?
आफ्नै भन्नेहरु मजाक उडाएर जान्छ।
सत्यता पनि,
झुट्को मरुभुमिमा सुकेर जान्छ।

खुशीमा भोज खानेहरु,
दु:खमा बाटो काटेर जान्छ।
निरास अनुहार देखेपछि
आँखा  तर्काएर जान्छ ।।

स्वार्थि मानिसहरु,
बहुमतको नाममा पेलेर जान्छ।
अल्पमत छ भन्दैमा,
सत्य कहाँ हराएर जान्छ?

एक्लै हुनुको अर्थ
टुटेर हैन,
तिखारिएर जान्छ।

दुनियाको रीत छ यहाँ
बलेको आगो ताप्न जान्छ।
बुझ्नु पर्छ हामीले,
कहिले खरानी पनि काम लाग्छ।।

अन्धभक्तहरुले,
सहिलाई पनि गलत बताउँछ ।
सत्यलाई यथार्थ  नमानि,
ब्यक्तिगत स्वार्थमा जान्छ।।

अरुलाई मारमा पार्न,
आफू अनुकुल नियम बनाउँदै जान्छ।
समय खराब छ भनि,
हावा फैलाउँदै जान्छ।