जीवन अचम्मको छ । सानोमा जब कसैले “के बन्ने हो ?” भनेर सोध्यो, म भन्थें, “ठूलो मान्छे ।” अहिले मेरो सपना, लक्ष्य र मेहनत सबै कम्प्युटरको स्क्रिनभित्र सीमित छ । बिहानदेखि साँझसम्म कोठामा थुनिएर ल्यापटपमा काम गर्दा बाहिरका मान्छेहरू मलाई बेरोजगार मान्छन् । छिमेकीको फुसफुसो सुनिन्छ, “दिनभर के गर्छ होला ? केटालाई कुनै जागिर छैन जस्तो छ ।”

तर उनीहरूलाई के थाहा, मेरो संसार यही ल्यापटपभित्र लुकेको छ । म फ्रीलान्सर हुँ । ग्राफिक डिजाइन, लेख लेख्ने, विदेशी क्लाइन्टहरूको प्रोजेक्टमा काम गर्ने- यी सबै मेरो दैनिकी हुन् । कामको प्रकार फरक छ, तर आम्दानी राम्रै छ । आफ्ना खर्च धान्नेदेखि घरलाई सहयोग गर्ने मेरो क्षमता छ । तर, मेरो कामलाई परम्परागत दायरा बाहिर भएकाले “काम” मानिँदैन ।

बिहान कफीको मग हातमा लिएर ल्यापटप खोल्नेबित्तिकै मेरो दिन सुरु हुन्छ । इमेल चेक गर्छु, दिनभरका कामहरू मिलाउँछु । कहिले डिजाइनका लागि सही रंग छान्छु, कहिले लेखमा सही शब्द खोज्छु । यस्तो लाग्छ, मेरो कम्प्युटरसँग कुनै अदृश्य नाता गाँसिएको छ ।

तर, मेरो काम देखेर आमाले भन्छिन्, “कुनै जागिर खा, यो कम्प्युटर घुरेर कति चल्छ ?” म मुस्कुराउँछु, तर बुझाउन सक्दिन । उहाँलाई थाहा छैन, कम्प्युटरको पर्दाभित्र मेरो संसार कसरी दौडिरहेको छ ।

एक दिन छिमेकी काकाले सोधे, “तँ किन जागिर खान जान्नस् ?” म सजिलै हाँस्दै भनेँ, “म घरमै बसेर काम गर्छु । यहीँबाट पैसा कमाउँछु ।” उनी चकित भए । “त्यो पनि काम हुन्छ ?” भन्ने जस्तो भाव थियो ।

कहिले-कहिँ लाग्छ, मान्छेले समयसँगै सोच्न छोडेको छ । परम्परागत ढाँचाबाट बाहिर निस्कन गाह्रो मान्छन् । उनीहरूलाई जागिर भनेको टाई-सुट लगाएर अफिस जानु मात्र लाग्छ । म चाहिँ यहाँबाट संसारभरका क्लाइन्टहरूसँग काम गर्दैछु । यो उनीहरूका लागि कल्पनाभन्दा बाहिरको कुरा हो ।

तर, मलाई कुनै गुनासो छैन । कम्प्युटर चलाएर पैसा कमाउनु मेरो काम मात्र होइन, मेरो पहिचान पनि हो । मलाई थाहा छ, म बेरोजगार होइन । मेरो समय र स्थानको स्वतन्त्रता छ । यो डिजिटल दुनियाँले मलाई एक नयाँ जीवन दिएको छ ।

बाहिरको संसार जे सोचोस्, म आफ्नै संसारमा खुसी छु । किनकि मलाई थाहा छ, मेरो ल्यापटपभित्रको मेहनतले मेरो सपना, मेरो अस्तित्व र मेरो भविष्यको निर्माण गरिरहेको छ ।